فروردین در زبان کهن ایرانیان یا اوستا معانی گوناگون دارد. از جمله:

1- از ریشه ­ی فرور(Faravar) گرفته­ شده که در کتاب اوستا یکی از نیروهای پنهانی همراه آدمیان است که پس از مرگ با دو نیروی دیگر با نام‌های جان و دین به سوی آخرت یا جهان مینو می‌رود اما در آغاز هر سال، برای نظارت بر زندگی دنیایی خود به زمین باز­می‌گردد و ده شبانه­ روز بر روی زمین می‌ماند. پیشینیان ما به مناسبت فرود­آمدن ارواح گذشتگان خود بر روی زمین، جشن می‌گرفتند و به همین جهت، نوروز را فروردین گویند.

2- این لغت از دو واژه­ ی فر(Far) به معنی پیش و ور(Var) به معنی پوشاندن، نگهداری و پناه ­بخشیدن اقتباس­ شده ­است. در آیین گذشتگان، فرور، نیرویی است که خدا برای نگهداری مخلوقات نیک خود قرار­داد و سراسر آفرینش نیک از پرتو آن پایدار است.

در دین زرتشتی پیش از آنکه خدا جهان خاکی را بیافریند، فرورِ نیروهای نیک آفرینش را در بهشت آفرید و هر یک را به ­نوبه­ ی خویش برای نگهداری از مخلوقات نیک، هنگام تولد با او به این جهان می‌فرستد. فرور پس از مرگ آن نیروی نیک، به بهشت برمی­ گردد ولی هیچ‌گاه کسی را که نگهبان او بوده فراموش­ نمی‌کند و سالی یک­بار به یاد او، به زمین­ می‌آید. گذشتگان حضور جمعی این نیروهای نیک را مایه­ ی خیر و برکت می‌دانستند و برای آن جشن‌های چندین روزه می‌گرفتند (پورداود، 1356: 1/ 55 -53).

3- در تقویم پیشینیان علاوه بر نام ماه ­ها، هر روز نیز نام مخصوصی داشته ­است. فروردین نام روز 19 هر ماه نیز هست. هنگامی که نام ماه و روز یکسان می‌شد، مردم ایران جشن می‌گرفتند و اعمالی از قبیل پوشیدن لباس نو که نشانه­ ی تازگی و برکت است و دیدن گله­ ی گوسفندان و اسبان را که نشانه­ ی کار و تولید است انجام می‌دادند و سالی سراسر خوشی را آرزو­می‌کردند.

4- بعدها نام اولین ماه سال شمسی را فروردین گذاشتند زیرا در این ماه، آفتاب در اولین برج فلکی قرار­می‌گیرد و بادهای نیکو در این ماه شروع به وزیدن می‌کند.

شاعران نیز  با توجه به این اعتقادات شعر سروده­ اند:

(برهان تبریزی، 1383: ذیل فروردین).

منبع: رصدخانه فرهنگي اجتماعي اصفهان. (1395). شناسنامه فرهنگي اجتماعي محلات شهر اصفهان، فاز اول. اصفهان: انتشارات سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان.